16 Rozdział

Kiedy się obudziłam, było około dziesiątej. Obok mnie o dziwo nie było Ignaczaka. Postanowiłam zejść do kuchni i zrobić sobie coś do jedzenia. Mijając pokój najmłodszego Winiarskiego nie mogłam się oprzeć i po cichu zajrzałam do środka. Antoś jeszcze spał. Nie chciałam go budzić, więc zamknęłam drzwi i powędrowałam do kuchni. Przy stole zastałam Oliego.

- Cześć młody – poczochrałam mu włoski

- Cześć ciociu – uśmiechnął się

- Gdzie masz mamę, tatę i wujka?

- Mama i tata pojechali na zakupy, a wujek jest w łazience

- Okey. Co chcesz do jedzenia?

- Yyy.. Płatki!

- Już się robi – puściłam mu oczko i zabrałam się za przygotowanie posiłku

Do misek wsypałam czekoladowo-karmelowe płatki, po czym zalałam je ciepłym mlekiem. Kiedy jedliśmy z Olim śniadanie, do kuchni zszedł szanowny Pan Ignaczak.

- Kogo to moje piękne oczy widzą? Krzysiu.. już wstałeś? – zaśmiałam się

- Przestań kobieto, błagam.. Głowa mi pęka – wymamrotał

- Trzeba było wczoraj tyle nie pić kochanie

Wstałam od stołu i włożyłam brudne talerze do zmywarki. Podeszłam do swojego ukochanego.

- Będę dla ciebie dzisiaj na tyle dobra, że zrobię ci śniadanko i dam coś na ból głowy – cmoknęłam go w usta

- Dziękuję ci dobry człowieku!

- Alee..ale…

- Oho.

- Masz więcej tyle nie pić. No chyba, że na naszym weselu, ale bez przesady. Jasne?

- Jak słońce Lenuś.

- No ja myślę – puściłam mu oczko

- Wiesz, że cię kocham?

- Wiem, wiem. Ja ciebie też palancie

Libero chciał mnie pocałować, ale ja mu to skutecznie uniemożliwiłam.

- To już nie mogę pocałować swojej narzeczonej?

- Nie. Czuć od ciebie procenty. Bardzo. Więc nie ma mowy.

- O jeny noo…

Usmażyłam Igle jajecznicę ze szczypiorkiem i dałam mu coś na ból głowy. Miałam teraz chwilę wolnego. Postanowiłam wykorzystać ją na spacer. Uświadomiłam sobie, że jestem jeszcze w piżamie. Poszłam do pokoju, w którym spałam i wyciągnęłam z walizki pierwsze lepsze rzeczy. Wzięłam jeszcze kosmetyczkę i ruszyłam do łazienki. Z racji tego, że pogoda dopisywała, założyłam czarne szorty i białą bokserkę. Włosy związałam w kucyka. Zrobiłam lekki makijaż i gotowa opuściłam pomieszczenie. Zgarnęłam telefon i rzuciłam krótkie ‘wychodzę’. Dawno nie byłam w Bełchatowie.. Jednak nic, a nic się tu nie zmieniło. Spacerując rozmyślałam nad moim życiem. Nad tym jak bardzo się zmieniło od tamtego dnia, w którym poznałam Igłę. Mój brat jest siatkarzem, ale nigdy bym nie pomyślała, że zwiążę się z którymś z jego kolegów. To wszystko jest takie piękne.. Czasem zastanawiam się, czy to nie jest sen, a ja zaraz się obudzę. Jednak chyba nawet niektóre sny nie są tak wspaniałe. Po kilku minutach odniosłam wrażenie, że ktoś za mną idzie. Szczerze trochę się wystraszyłam, bo przecież ostatnio dzwonił do mnie Mateusz.. Jeszcze do tego to jego ‘do zobaczenia’. Przybrałam tępa. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu.

- Lena? – usłyszałam gdzieś za sobą

Nie zwracałam na to uwagi i szłam dalej. Usłyszałam jeszcze dwa razy czyjeś wołanie, po czym ucichło. W pewnym momencie ktoś złapał mnie za nadgarstek. Serce zaczęło mi szybciej bić. Przymknęłam oczy i powoli się odwróciłam.

- Wołałem cię..

Kiedy zobaczyłam kim jest ta osoba, odetchnęłam z ulgą.

- Karol… Przepraszam, zamyśliłam się i nie słyszałam – skłamałam

- Lenka, co się dzieje? Masz jakiś problem?

- Nie, jestem po prostu trochę zmęczona. Najpierw ta podróż, potem impreza..

- Dobra, dobra. Myślisz, że ci uwierzę? Ale jeśli nie chcesz mówić, to okey. Nie zmuszam – uśmiechnął się

- Dzięki – odwzajemniłam uśmiech

- Idziesz już do domu?

- Tak

- Może cię odprowadzić?

- Nie będę robić ci kłopotu..

- Żaden kłopot – puścił mi oczko

Przy Karolu czułam się bezpieczniej niż sama. Jednak w dalszym ciągu czułam, że ktoś za nami idzie. Kiedy mieliśmy przechodzić przez ulicę, Kłos ledwo zdążył zgarnąć mnie sprzed kół samochodu. Kierowca ewidentnie chciał mnie potrącić! Serce prawie mi stanęło.. Na początku nie wiedziałam, co się stało. Byłam wystraszona. Intuicja podpowiadała mi, że stoi za tym Mateusz. Pewności co prawda nie miałam, ale intuicja zazwyczaj nie zawodziła.

- Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? – dopytywał siatkarz

- Tak w porządku..

Chciałam wstać, gdyż byłam w ramionach środkowego. Niestety zakręciło mi się w głowie i opadłam z powrotem.

- Na pewno?

- Teraz to sama nie wiem.

- Jedziemy do szpitala! – zarządził

- Ale Karol.. Wrócę do domu, odpocznę i wszystko będzie okey

- Nie ma mowy. Jedziemy do szpitala.

- Ale…

- Nie ma żadnego ‘ale’!

W końcu uległam, bo nie miałam szans go przekonać. Chłopak zadzwonił po taksówkę i chwilę później byliśmy już w jednym ze szpitali. Czekaliśmy na swoją kolej.

- Pani Lena Winiarska – rzekł lekarz

Wstałam i weszłam do jego gabinetu. Oczywiście razem z Kłosem.

- Co pani..

- Lenę o mało co, potrąciłby samochód. – przerwał lekarzowi środkowy

- Nic się pani nie stało?

- Nie. Wszystko w porządku..

- Kiedy próbowała wstać, zakręciło jej się w głowie.

- To mogło być po prostu przez nadmiar emocji. Chyba, że ostatnio czuła się pani słabiej?

- Nie.

- To w takim razie nic poważnego – uśmiechnął się mężczyzna

- W razie czego, proszę się do mnie zgłosić – dodał

- Dobrze, dziękujemy – rzekłam, a następnie razem z moim towarzyszem opuściłam gabinet

Taksówką najpierw podjechaliśmy pod dom Michała.

- Mówiłam, że nic mi nie jest, to ty się uparłeś, żeby jechać..

- Ale gdyby coś ci się stało, to Igła by mnie zabił!

- No właśnie.. Igła. Karol, możesz nikomu o tym nie mówić?

- O czym? O tym, że jakiś gość chciał cię zabić?

- Nie przesadzaj.. Ale tak, o tym.

-  Lenka..

- Proszę. Ładnie prooszę.. – mówiłam słodziutko

- Sama masz im to powiedzieć. Daję ci tydzień!

- Dzięki! – cmoknęłam go w policzek

- Może wejdziesz? – zapytałam

- Nie, dzięki.

- Okey, to ja lecę. Paa!

- Pa.

Weszłam do domu, gdzie byli już wszyscy. Misiek siedział na kanapie i oglądał TV, a Dagmara gotowała coś w kuchni. Na dole nie było Krzyśka, co trochę mnie zdziwiło. Oli siedział wtulony w swojego tatę, co wyglądało na maksa uroczo. A Antoś? Pewnie spał. Poszłam do Dagi, trochę jej pomóc. Wspólnie zrobiłyśmy moją ulubioną lazanię. Z resztą Ignaczak też ją uwielbia. Czasem nawet sam ją robił. Danie włożyłyśmy do piekarnika. Poszłam na górę sprawdzić, co robi mój narzeczony. W naszym pokoju go nie było. W łazience też nie. Poszłam do pokoju Antosia. Zastałam tam Libero bawiącego się z najmłodszym Winiarskim. Nawet nie zauważył, jak weszłam. Stałam oparta o framugę i wpatrywałam się w nich. To był przepiękny widok. Niestety mały zaczął płakać.

- Chyba ktoś tu jest głodny.. – zaśmiałam się

- Lenka? Jak długo tu stoisz?

- Wystarczająco długo, żeby się dowiedzieć, jak słodko wyglądasz z małym dzieckiem  - rzekłam z wielkim uśmiechem na twarzy

Wzięłam małego od Igły, który poszedł po mleczko. Już po chwili, to on karmił Antosia. Oczywiście ja go instruowałam. Był w niego tak wpatrzony, że aż się dziwiłam.

- Mówiłeś, że nie chcesz mieć tak wcześnie dzieci.. – zaczęłam

- Chyba zmieniłem zdanie. Lenka przepraszam cię, za tamto. Wystraszyłem się. Nie powinienem był tak reagować. Przepraszam.

- Już się nie gniewam. Spokojnie – oparłam głowę o jego ramię

Kiedy mały był już najedzony, trzeba było go jeszcze uspać. Muszę przyznać, ze Ignaczakowi poszło to w miarę sprawnie. Antek spał po piętnastu minutach. Poszliśmy do naszego pokoju. Położyliśmy się na łóżku, a ja wtuliłam się w siatkarza. Rozmawialiśmy o naszej przyszłości. Wspólnej przyszłości. O wspólnym domu. Dzieciach. Krzysiek wspomniał nawet, że jak urodzi nam się dziecko to zasadzi drzewo. Zaśmiałam się, gdy to usłyszałam, ale cieszyłam się, że tak się angażuje. Potem rozmawialiśmy o ślubie. O ilości gości, restauracji, zespole itd.

- Krzysiek, a rodzice?

- O kurde.. Trzeba by się z nimi spotkać, na jakiejś kolacji czy coś..

- Wspólnej?

- Dlaczego nie? Muszą się przecież poznać – wyszczerzył się

- No tak.. To ja dzwonię do moich, ty dzwoń do swoich, okey?

- Ale tak teraz?

- Mhm – wystawiłam rząd swoich zębów

- Ale na kiedy? I na którą?

- A kiedy wracamy? Czy może spotkamy się tutaj?

- Może wrócimy za dwa dni, a spotkamy się za trzy, co?

- Okey, to o dziewiętnastej?

- Jasne. Dzwonimy.

Zgarnęłam swój telefon i wykręciłam numer do mamy. Była trochę zdziwiona moim telefonem. Jeszcze bardziej tym, że razem z Krzyśkiem chcemy im coś powiedzieć. Wspomniałam oczywiście, że rodzice Ignaczaka także będą. Pewnie zaczęła się domyślać, o co może chodzić, ale to może i dobrze. Libero swojej mamie powiedział praktycznie to samo. Jedno z głowy.. No prawie. Trochę boję się tej kolacji, ale przydałoby się bliżej poznać przyszłych teściów, prawda?

Kilka minut później zeszliśmy na obiad. Lazania wyszła nam wspaniale. Była wręcz przepyszna. Po obiedzie razem z Igłą z powrotem poszliśmy do pokoju. Już w drzwiach Ignaczak przyssał się do moich ust.

- Krzysiu, a co ty taki napalony dzisiaj? – zaśmiałam się zamykając drzwi na klucz

- To już nie wolno mi się kochać ze swoją narzeczoną?

- Nie no, wolno. Oczywiście, że wolno.

- To w czym problem?

- A kto powiedział, że jest jakiś problem? – przygryzłam dolną wargę

Widziałam te ogniki w jego oczach. Jednak chciałam jeszcze trochę się z nim podroczyć.

- Pracujemy nad dzidziusiem? – zapytał

- Hmm no może, może.. Chłopiec czy dziewczynka?

- Ja osobiście wolę chłopca.

- No to Krzysiu będziesz się musiał postarać.. – przygryzłam lekko, płatek jego ucha

Libero zaśmiał się tylko i zaczął pozbywać się moich ubrań. Nie pozostawałam mu dłużna. Po chwili nie mieliśmy na sobie już niczego.

- Bliźniaki? – wybuchłam śmiechem

- Jak dla mnie to mogą być i trojaczki

- Może pięcioraczki? – śmiałam się dalej

- Jak sobie życzysz – również się zaśmiał

Po wszystkim ogarnęliśmy się i poszliśmy na spacer. Postanowiłam powiedzieć Igle o wydarzeniu sprzed południa. Tylko jak niby miałam to powiedzieć? Krzysiek, jak byłam na spacerze, to jakiś palant chciał wjechać we mnie samochodem? Ehh…

- Krzysiu..

- Co tam?

- Muszę ci coś powiedzieć..

- To mów, słucham – uśmiechnął się

Opowiedziałam mu to całe zajście, a on od razu chciał dzwonić na policję. Oczywiście powstrzymałam go, ale ledwo co..

- Dobra, nie chcę już o tym myśleć. Może pojedziemy na zakupy? Muszę jakoś wyglądać na tej kolacji..

- No skoro musimy, to jedźmy.. – westchnął Ignaczak

Byliśmy w kilku sklepach. Kupiłam dwie prześliczne sukienki, szpilki, a potem Libero zabrał mnie do jubilera. Kazał mi wybrać sobie jakąś bransoletkę. Nie chciałam obarczać go zbyt dużymi kosztami, więc wskazałam tę nieco tańszą. Siatkarz popatrzył przez chwilę na inne i pokazał mi tę, która strasznie mi się spodobała. Cena była dość spora, ale nie byłam w stanie go przekonać.

- Przecież mogliśmy wziąć tamtą tańszą..

- Przestań. Podoba ci się?

- Bardzo, ale..

- I to jest najważniejsze.

- Dziękuję – musnęłam jego usta

- Twój uśmiech jest wart wszystkich pieniędzy świata, a pocałunek wszechświata – oparł swoje czoło o moje

- Kocham cię, bardzo, bardzo, bardzo!

- Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo?

- Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo!

- Ja ciebie też kocham.. Bardzo! Najbardziej! Najmocniej! – pocałował mnie czule

Kocham tego człowieka! Potrafi mnie rozśmieszać, kiedy jestem smutna. Zawsze poprawia mi humor. Zawsze jest blisko. Zawsze mogę na niego liczyć. Teraz wiem, że kochać też będziemy się już zawsze. 

__________________________________________________

Jest szesnasty rozdział! :D ♥

Nareszcie.. :3 Jakoś nie miałam pomysłów o czym pisać xD Ale jest ^.^ ♥ Mam nadzieję, że Wam się spodoba :D Wszystko dopiero się rozkręca,, :D Mateusz trochę nabroi :3 Ale nie będę Wam więcej nic zdradzać! :D Dowiecie się wszystkiego niebawem :** 

Do napisania! ♥ :))))

Czytasz+Komentujesz=Motywujesz! :****** ♥

http://ukryteuczucia.blogspot.com/ 

Zapraszam na coś nowego :)) :****