24 Rozdział

Kilka dni później..

Od paru dni Lenka zachowuje się jakoś dziwnie. Już nawet nie chodzi mi o to, że unika jakichkolwiek czułości. Ostatnio prawie w ogóle ze mną nie rozmawia. Stała się taka.. taka oschła. Nie jest już tą samą osobą, co wcześniej. Liczyłem się z tym, że po wypadku jej zachowanie może się zmienić. Ale nie do takiego stopnia! Może ja coś zrobiłem..? Przecież po powrocie do domu jeszcze wszystko było dobrze! Nie mam pojęcia, co mogło się stać. Chyba będę musiał z nią poważnie porozmawiać.

- Ignaczak weź się do roboty! – krzyknął trener

- Przepraszam trenerze, mam zły dzień..

- Ty takie ‘złe dni’ to masz od tygodnia.

- Wiem, przepraszam. Już się ogarniam..

- No ja myślę.

Taa… Kolejny ciężki dzień, kolejny ciężki trening. Jutro gramy mecz ze Skrą. Nie wyobrażam sobie tego. Przez ostatnie dwa dni, nie potrafię dobrze przyjąć zagrywki, co przecież jest kompletnie nie w moim stylu! Dlaczego tak jest? Otóż dlatego, że ciągle myślę o Lenie. Nie potrafię jej zrozumieć. Może zaproszę ją na kolację? Tak. To jest dobry pomysł. Mam tylko nadzieję, że mi nie odmówi.

Po treningu ogarnąłem się w miarę możliwości i ruszyłem do domu. Jadąc rzeszowskimi ulicami układałem w głowie to, co zamierzałem powiedzieć swojej ukochanej. Kiedy dotarłem na miejsce, przez jakiś czas siedziałem jeszcze w samochodzie. W końcu zebrałem się na odwagę i przekroczyłem próg naszego domu. Poszedłem do salonu, gdzie nie zastałem mojej narzeczonej. Sprawdziłem w kuchni, gdzie także jej nie było. W sypialni też nie.. Nagle drzwi od łazienki się otworzyły. Moim oczom ukazała się Lena, która była owinięta ręcznikiem.

- Oo, już wróciłeś – uśmiechnęła się

Ostatnio uśmiech rzadko gościł na jej twarzy..

- Jak widać – odwzajemniłem gest

- Krzysiu, musimy porozmawiać.

- To porozmawiamy podczas kolacji – wyszczerzyłem się

- Jakiej kolacji? – zapytała zdziwiona

- Zabieram cię dzisiaj na kolację do restauracji. Dawno nigdzie razem nie wychodziliśmy, więc pomyślałem, że to dobrze nam zrobi. Zgadzasz się?

- Okey.. – pokiwała twierdząco głową

Odetchnąłem z ulgą. Bałem się, że może się nie zgodzić. Nie wiem, co wtedy bym zrobił. Ale tak czy tak musiałbym z nią porozmawiać. Jestem ciekaw, co takiego Lena chce mi powiedzieć. Brzmiała bardzo poważnie, kiedy to mówiła. Zaczynam się bać, ale zapewne nie mam czego. No bo, co może się stać? Powie mi, że jest w ciąży? Nie powiem, bo bardzo by mnie taka wiadomość ucieszyła. Niestety na zadowoloną, to ona nie wyglądała, więc to raczej nie to. Tylko nic innego nie przychodzi mi do głowy.. Ehh. Zobaczymy wieczorem.

*Lena

Szczerze? Strasznie boję się tej rozmowy z Ignaczakiem. Nie wiem, jak mu to powiem. Wam może wydawać się to proste, ale łatwo powiedzieć.. Trudniej zrobić. Uwierzcie. To nie tak, że go nie kocham. Bo kocham. Bardzo. Ale.. potrzebuję trochę czasu. Po prostu chcę zobaczyć, czy po jakimś upływie czasu, w dalszym ciągu będzie nam na sobie tak zależało. Czy może coś się zmieni..  Nie mam siły na razie o tym myśleć, ale co ja zrobię, że ta sprawa ciągle siedzi w mojej głowie? Nie mogę przestać o tym myśleć. Boję się reakcji Libero. Nie wiem nawet czy dobrze robię.. Serce mówi, że źle. Natomiast rozum podpowiada, że dobrze. Do odważnych świat należy! Może nie będzie, aż tak źle..

Spojrzałam na ekran telefonu. Była już prawie osiemnasta, a na kolację umówiliśmy się na dwudziestą. Chyba powinnam zacząć się szykować. Poszłam do sypialni i otworzyłam szafę. Zaczęłam wyjmować różnorodne sukienki. Zakładałam jedną po drugiej, ciągle przeglądając się w lustrze. W końcu postawiłam na perłowo białą sukienkę. Ulubioną Krzyśka..

Włosy pozostawiłam rozpuszczone. Podkręciłam je jedynie lokówką i spryskałam lakierem. Potem makijaż.. Na powieki nałożyłam jasny, perłowy cień, tak aby pasował do sukienki. Namalowałam kreskę eyelinerem. Oczy podkreśliłam jeszcze kredką. Rzęsy pociągnęłam tuszem. Na twarz nałożyłam wcześniej podkład i odrobinę pudru. Usta pomalowałam błyszczykiem. Na koniec spryskałam się perfumami. Oczywiście nie zapomniałam o dodatkach. Założyłam bransoletkę oraz łańcuszek, które dostałam od Ignaczaka. Do tego kolczyki, które idealnie pasowały. O pierścionku zaręczynowym chyba nie muszę wspominać, bo przecież noszę go na co dzień. Zadowolona z efektu końcowego, opuściłam pomieszczenie. Założyłam jeszcze białe szpilki i z racji tego, że do dwudziestej było jeszcze trzydzieści minut, postanowiłam wybrać się do Pauliny.

Po paru minutach byłam już na miejscu. Mina Pauli, kiedy mnie zobaczyła była wręcz bezcenna.

- Lena.. Łał! Gdzieś ty się tak wystroiła, co? – zapytała

- Krzysiek zabiera mnie na kolację.. – odpowiedziałam z lekkim smutkiem

- A dlaczego nie widać po tobie żadnego entuzjazmu?

- Dzisiaj chcę mu to powiedzieć.

- Lenka, zrobisz jak zechcesz, ale moim zdaniem nie powinnaś go zostawiać.

- Ale coś mi mówi, że powinnam go w jakiś sposób sprawdzić. Chcę zobaczyć, czy przez ten czas zacznie się z kimś spotykać, czy też nie.

- Brałaś coś? Przecież on świata poza tobą nie widzi! Lena proszę cię! Ogarnij się dziewczyno!

- Muszę iść. Nie chcę się spóźnić. Wieczorem możesz się mnie spodziewać..

- Okey, ale mam nadzieję, że po drodze zmądrzejesz.

- Wątpię. Do zobaczenia. – rzuciłam i opuściłam dom przyjaciółki

Przed naszym domem czekał już Ignaczak. Wzięłam głęboki wdech, po czym podeszłam do niego.

- Ślicznie wyglądasz – uśmiechnął się siatkarz

- Dziękuję, ty również niczego sobie – odwzajemniłam gest

- Jedziemy?

- Tak.

Po kilkunastu minutach jazdy dotarliśmy na miejsce. Igła wybrał najlepszą restaurację w okolicy. Kiedy siedzieliśmy już przy naszym stoliku, zaczęłam się coraz bardziej stresować. Do tego ta niezręczna cisza, która między nami panowała.. To zaczynało być nie do zniesienia! Postanowiłam ją przerwać.

- Jak było na treningu? – zapytałam

- Jak zwykle. Trener dał nam dzisiaj niezły wycisk. A tobie jak minął dzień?

- Dobrze.. Posiedziałam, posprzątałam. Trochę odpoczęłam.

- To fajnie.. – uśmiechnął się niemrawo

Ja nie mogę.. My nawet nie potrafimy już ze sobą rozmawiać! To tymczasowe rozstanie, chyba naprawdę dobrze nam zrobi. Na szczęście podszedł do nas jeden z kelnerów. Złożyliśmy zamówienie i ponownie zostaliśmy sami. Nie licząc reszty gości na sali oczywiście.

- Lenka.. Ostatnio jakoś dziwnie się zachowujesz. – zaczął siatkarz

- Ja?

- Tak.. Odkąd wróciłaś ze szpitala, to nie jesteś już tą samą osobą, co wcześniej. Możesz mi powiedzieć, dlaczego tak jest?

- Możemy tutaj o tym nie rozmawiać? Po kolacji pójdziemy na spacer, dobrze?

- Jasne..

Posiłek zjedliśmy w ciszy. Potem natomiast rozmawialiśmy tak, jak przed tym całym wypadkiem. Przyznam szczerze, że strasznie mi tego brakowało.

Po niecałych dwóch godzinach opuściliśmy restaurację. Na dworze było nieco chłodno, ale dało się wytrzymać. Podążaliśmy rzeszowskimi chodnikami trzymając się za ręce. Wiedziałam, że trzeba poruszyć tamten temat, ale zwyczajnie się bałam.

- Może usiądziemy? – zaproponował Libero

- Okey – lekko uniosłam kąciki ust

Usiedliśmy na jednej z ławeczek i przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie.

- Powiesz mi, dlaczego tak się zachowujesz..? – spytał Igła, przerywając panującą między nami ciszę

- Krzysiu.. Wiesz, że cię kocham, prawda?

- Wiem, ale do czego zmierzasz…?

- Jesteś dla mnie naprawdę bardzo, baardzo ważny. Po tym wypadku, to co było między nami się zmieniło. Najlepiej będzie, jeżeli trochę od siebie odpoczniemy. – wydusiłam w końcu

- Ale.. ale jak to?

- Proszę nie utrudniaj tego.. Tak będzie po prostu najlepiej. Dajmy sobie parę dni, może tygodni. Potem wszystko wróci do normy. Przynajmniej mam taką nadzieję..

- Lenka.. Ale ja cię kocham!

- Ja ciebie też Krzysiu, naprawdę..! Ale boję się, że jeśli teraz od siebie nie odpoczniemy, to potem może być jeszcze gorzej.

- Ale jak ty to sobie wyobrażasz?

- Wyprowadzę się do Pauli na jakiś czas.

- A co powiemy Winiarowi i rodzicom?

- To nasza sprawa, a nie ich.

- Ja już pójdę.. – dodałam

Kiedy już miałam odchodzić Ignaczak złapał mnie za nadgarstek. Odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam mu w oczy. Były przepełnione żalem, smutkiem i bólem. Do moich oczu napłynęły łzy. Bez zastanowienia wpiłam się w usta Krzyśka. Ten pocałunek był pełen czułości, tak jakby miał być tym ostatnim. Ale tak nie było. To nie był nasz ostatni pocałunek. Mam nadzieję, że nie.. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, wtuliłam się w Libero. Po dłuższej chwili spojrzałam jeszcze raz w jego oczy.

- Kocham cię – wyszeptałam

- Ja też cię kocham.. – rzekł Igła

Pocałowałam go po raz kolejny i ruszyłam przed siebie.

Weszłam zapłakana do domu swojej przyjaciółki, a ta bez zbędnych pytań po prostu mnie przytuliła.

*Krzysiek

Nie mogłem uwierzyć, w to co się stało. Nie potrafiłem zrozumieć zachowania Lenki. Po prostu jej nie rozumiałem. Posiedziałem jeszcze trochę na tej pieprzonej ławce i wróciłem do domu. Z jednej z szafek wyciągnąłem flaszkę wódki. Tylko to było w stanie pomóc mi zapomnieć o tym, co się stało. Wypiłem całą butelkę, po czym sam nie wiem kiedy zasnąłem.

Dwa dni później..

Nie miałem ani siły, ani ochoty iść na ten trening. Ale dobrze wiedziałem, że muszę tam być. Wiem, że ostatnio nie jestem w dobrym stanie i nic mi nie idzie, nie będę do tego jeszcze opuszczał treningów. Co to, to nie.

Na całe szczęście nie było aż tak strasznie. Niestety w szatni chłopaki zaczęli pytać, co ze mną jest.. No co ja miałem zrobić? Powiedziałem im prawdę..

- A co z jaszczurką? – zapytał nagle Nowakowski

- A co ma być? Jest u mnie..

- A gdybyście mieli się nią podzielić, to wolałbyś głowę, czy ogon?

- Piter.. – westchnął Drzyzga

- No co? Ja chyba wolałbym głowę..

- Dobra chłopaki, ja się zbieram. – oznajmiłem

- Czekaj. Może spotkamy się w barze wieczorem? Taki męski wieczór, wiecie..

- No nie wiem.. – zacząłem się wahać

- No Igła.. Nam odmówisz?

- No nie.. Dobra o dwudziestej, tam gdzie zawsze. – rzuciłem i ruszyłem w wyjścia

Nie wiem czy to całe spotkanie, to dobry pomysł.. Ale może dzięki temu, chociaż przez chwilę przestanę myśleć o Lence. Co ja pieprzę.. Przecież to niemożliwe.

*Lena

Przez te dwa dni nie robiłam praktycznie nic. Prócz leżenia na łóżku, albo oglądania TV. Myślałam, że to będzie jakoś inaczej wyglądać. Teraz stwierdzam, że cholernie brakuje mi Ignaczaka. Ale dam nam jeszcze parę dni.

Mój spokój zakłóciła Paulina, która wparowała do salonu.

- Oo nie. Tak dłużej nie będzie. Podnoś się z tej kanapy i idź się ogarnąć!

- Ale mi jest tu dobrze. – mruknęłam

- Lena, wstawaj i idź się przebrać. Zrób jakiś makijaż, bo za godzinę wychodzimy.

- Gdzie?

- Zobaczysz.

- Ale..

- Nie ma żadnego ale!

- Nie wiem, co mam założyć.

- Sukienkę najlepiej. Nie pytaj o nic więcej! Też cię kocham – posłała mi buziaka w powietrzu, a ja wywróciłam oczami

Po jakiś czterdziestu minutach byłam gotowa. Nie wiedziałam do końca, na co. Ale gotowa byłam.

- No i teraz wyglądasz jak człowiek. Pakuj się do samochodu i jedziemy – rzekła uradowana Paula

Wykonałam jej polecenie, a już po niecałych piętnastu minutach byłyśmy na miejscu. Jak się okazało moja przyjaciółka zabrała mnie do jednego z klubów. Czasem przyjeżdżaliśmy tutaj z Igłą..

- Nie myśl już o nim tyle..

- Kiedy nie potrafię… - westchnęłam

- To ja ci pomogę. Masz się dobrze bawić, jasne?

- Postaram się..

Na początku usiadłyśmy przy barze, gdzie zamówiłyśmy sobie po drinku. Przyjaciółka nie pozwoliła mi na rozmyślania i już po chwili zaciągnęła mnie na parkiet. Po przetańczeniu kilku piosenek Paulina zniknęła z mojego pola widzenia. Z głośników popłynęła wolna piosenka. Zaczęłam więc powoli się kołysać. Nagle poczułam czyjeś dłonie na moich biodrach. Oczy miałam zamknięte, więc nie widziałam kto to. Natomiast tajemniczego ktosia zdradził zapach perfum, które rozpoznałabym wszędzie. Uśmiechnęłam się pod nosem w dalszym ciągu nie otwierając oczu. Mężczyzna odgarnął moje włosy na bok i zaczął składać pocałunki na mojej szyi. Jego usta skierowały się na moje policzki, po czym napotkały moje usta. Na środku parkietu zatonęliśmy w czułym pocałunku. Kiedy się od siebie oderwaliśmy nie wiedziałam zbytnio, co mam powiedzieć.

- Tęsknię za tobą..

- Jeszcze parę dni.

- Parę czyli ile?

- Wyprowadziłam się we wtorek, więc może we wtorek wrócę.. – uśmiechnęłam się lekko

- Nie wiem, czy tyle wytrzymam.

- Dasz radę, wierzę w ciebie. A teraz przepraszam, ale muszę iść. – cmoknęłam Libero w kącik ust

- Kocham cię – rzekł

- Też cię kocham – uniosłam lekko kąciki ust do góry

Krzysiek jak widać nie mógł się powstrzymać i jeszcze raz mnie pocałował. Uśmiechnięta ruszyłam w stronę baru, gdzie siedziała moja przyjaciółka.

- Zdrajczyni – stwierdziłam

- Wcale nie! Ja nie wiedziałam, że oni tu będą!

- A skąd wiesz, o co mi chodzi?

- Przecież powiedziałaś.. – rzekła zmieszana

- Właśnie, że nie. Sama się wydałaś kochana.. – zaśmiałam się

- Oj tam.. I jak było? Rozmawialiście?

- Powiedziałam, żeby wytrzymał jeszcze parę dni.. Ale boję się, że jeszcze trochę i mu przejdzie…

- Nie przejdzie. Jak kocha, to poczeka. A Krzysiek kocha cię do szaleństwa i twierdzę, że za tobą to może czekać bardzo długo. Bylebyś tylko do niego wróciła.

- Tak myślisz?

- Tak myślę.

Może Paulina ma rację.. Jak kocha, to poczeka. Ja za nim też bym czekała. A skoro nasza miłość jest prawdziwa, to powinna przetrwać, prawda? Chyba, że po drodze coś się zmieni.. Ale jeśli tak, to oby na lepsze. Co ma być, to będzie. Najważniejsze, żeby wszystko się ułożyło i żeby było już dobrze. 

___________________________________________________________

No i jest :D ♥ Dwudziesty czwarty rozdział oddaję do Waszej oceny ^.^ 

Szczerze mówiąc, to jakoś ciężko mi się go pisało :/ A kiedy pisałam o rozstaniu, to łzy same cisnęły się do oczu :/ Ale tak postanowiłam i tak napisałam :D Nie wierzę, że to już przedostatni rozdział.. :/ Strasznie ciężko będzie mi się rozstać z tym blogiem.. Bardzo się z nim zżyłam ♥ Nie mam pojęcia, co to będzie, kiedy będę dodawać epilog O.o Nie wyobrażam sobie tego.. O.o 

Myślicie, że będzie happy end? ♥ :D Ja Wam nie podpowiem! :D
A epilogu możecie spodziewać się już niebawem! Więc pilnujcie się, bo datę mam wybraną, ale nie wiem, czy uda mi się tego dnia dodać rozdział.. Postaram się :D 

Do napisania! :*****

Czytasz+Komentujesz=Motywujesz! :******* ♥