Epilog

Obudziłam się kilkanaście minut po ósmej. Wielkimi krokami zbliżał się najważniejszy dzień w moim życiu. Tylko teraz sama nie wiem, czy w ogóle taki będzie. Dziwnie się czułam mieszkając u Pauli, ale do wyboru miałam albo to, albo powrót do Bełchatowa. Chociaż nie jestem do końca pewna, czy Misiek nie wyrzuciłby mnie za drzwi. Nie zdziwiłabym się. W końcu za to wszystko, co zrobiłam Krzyśkowi.. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Wzięłam poduszkę, którą do siebie przytuliłam, a łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Była to zapewne Paula, ale ja jakoś nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Paulina bez pozwolenia wtargnęła do pokoju. Popatrzyła na mnie przez chwilę, po czym zaczęła na mnie krzyczeć.

- Lena wytłumacz mi, dlaczego ty płaczesz co? Przecież to była twoja decyzja! Krzysiek tego nie chciał! Ogarnij się w końcu dziewczyno i pogadaj z nim, jeśli nadal go kochasz! Dobrze wiesz, że on kocha cię ponad życie! Nie pozwolę, żebyś spieprzyła sobie życie, dlatego masz iść do Igły i z nim pogadać. Jasne?

- Ale Paula..

- Nie ma żadnego ale!

- On nie będzie chciał ze mną rozmawiać! Jeszcze to ostatnio..

- Co ostatnio?

- Widziałam go z jakąś laską… Na pewno to jakaś jego dziewczyna. On już się pogodził z tym wszystkim. My.. nas już chyba nie ma. – zaczęłam jeszcze bardziej płakać

Przyjaciółka pokręciła tylko głową, a następnie wyszła z pokoju. Ona też była na mnie zła. Dobrze o tym wiedziałam. Z resztą chyba każdy był na mnie wściekły. Praktycznie nikt ze mną nie rozmawiał. Tylko Conte starał się jeszcze w jakiś sposób mi pomóc. Paulina, co prawda też, ale ona i tak nie rozumiała dlaczego tak postąpiłam.

Najchętniej, to w dalszym ciągu zalegałabym na łóżku pogrążając się w smutku. Nie pozwolił mi na to mój brat. Przyjechał do Rzeszowa, żeby ‘przemówić mi do rozsądku’. Chcąc nie chcąc musiałam się ogarnąć i pójść z nim na spacer, aby porozmawiać. Kiedy gotowa zeszłam na dół, akurat kończył rozmawiać z kimś przez telefon. Nie zbyt mnie to zainteresowało. W końcu to jego życie i jego sprawy, więc nie będę się wtrącać. Szkoda tylko, że on wtrąca się w moje. No ale Misiek już taki jest.. Podczas spaceru słuchałam, czego to ja nie powinnam robić, a co powinnam. Zaczynało mnie to powoli denerwować.

- Do jasnej ciasnej, Michał! To jest moje życie! Moje decyzje!

- Jak widać, ta decyzja była najgorszą i najgłupszą decyzją w twoim życiu.

- Krzysiek już zdążył się zadowolić..

- Co?

- To co słyszysz. Więc z łaski swojej, daj ty mi spokój..

Popatrzyłam się na niego, po czym pobiegłam przed siebie. Nie patrzyłam na ludzi, których po drodze potrącałam. Nie zwracałam uwagi na łzy spływające po moich policzkach. Nie przejęłam się tym, że potrąciłby mnie samochód. Chciałam uciec od problemów i od nich wszystkich. Nogi poniosły mnie w miejsce, gdzie często bywaliśmy z Krzysiem. Usiadłam na trawie i dałam upust emocjom. Nie wiem ile czasu tam siedziałam. Zapewne długo. Wyjęłam z kieszeni spodni telefon. 28 nieodebranych połączeń od Miśka i Pauli oraz 39 sms-ów. Westchnęłam tylko i postanowiłam wrócić do domu przyjaciółki. Nie spieszyłam się zbytnio. Szłam powolnym spacerkiem. Kiedy dotarłam na miejsce, było kilka minut po czternastej. Weszłam do domu. Zdjęłam buty, po czym powędrowałam do salonu. Kiedy zobaczyłam siedzące tam osoby, nie wierzyłam własnym oczom. Patrzyłam z niedowierzaniem na siedzącego na kanapie Ignaczaka, który spoglądał w moją stronę.

- Możecie nas zostawić..? – zwrócił się do reszty

Wszyscy pokiwali głowami i zaczęli wychodzić. Misiek powiedział coś jeszcze Libero na ucho, a po chwili zostałam sam na sam z moim narzeczonym.

- Lenka.. – zaczął i podszedł do mnie

- Ja nadal cię kocham. Chcę spróbować. Nie odwołałem jeszcze ślubu. Najpierw chciałem z tobą porozmawiać.

- Krzysiek ja..

- Lenka proszę, spróbujmy. Kocham cię zrozum to! Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie!

- Ja też cię kocham. – powiedziałam przez łzy

Igła popatrzył na mnie tymi swoimi pięknymi oczami, a chwilę później złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Po chwili wyszedł gdzieś i wrócił z ogromnym bukietem czerwonych róż. Uklęknął przede mną i spojrzał mi w oczy.

- Leno Winiarska, czy uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie i zgodzisz się zostać moją żoną?

- Tak!

Krzysiek odłożył bukiet na kanapę. Wziął mnie na ręce i okręcił kilka razy wokół własnej osi. Piszczałam, śmiałam się, a przede wszystkim byłam szczęśliwa. Kiedy ostawił mnie na ziemię, zaczął mnie całować. Nagle do naszych uszu dobiegł dźwięk oklasków. Byli to nasi najbliżsi, którzy z zaciekawieniem nam się przyglądali.

- No nareszcie! Czy to było takie trudne wyznać sobie miłość i się zejść? – zapytał Winiar

- No nie – zaśmialiśmy się z Libero

- To może tak na wszelki wypadek jeszcze raz to zrobicie?

- Yyy.. – zaczęliśmy się z nimi droczyć

- No dalej, dalej! – poganiał nas mój brat

- Jak dzieci..! – krzyknęła Paula

- No dobra.. – wyszczerzyłam się

- Kocham cię Lenka – rzekł Igła

- Ja ciebie też kocham Krzysiu – pocałowałam go

Po chwili zwróciliśmy się do wszystkich zebranych.

- Zadowoleni?

- Bardzo! – zaśmialiśmy się

Reszta dnia minęła nam w świetnej atmosferze. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, zastanawialiśmy się, jak będzie wyglądał ślub mój i Igły. Ogólnie dzień uważam za bardzo udany. Teraz tylko czekać na ten wielki i bardzo ważny dla nas dzień. Czekać na ślub.

***

Dzień ślubu

Obudziłam się wczesnym rankiem. Stresowałam się od momentu, kiedy uświadomiłam sobie, że to już dziś. Z jednej strony bardzo się cieszyłam, że w końcu zostanę Panią Ignaczak, a z drugiej bałam się, że coś pójdzie nie tak i do ślubu po prostu nie dojdzie.. Krzysiek był na tyle kochany, że przygotował dzisiaj śniadanie. Z bolącym brzuchem podreptałam na dół. Przy kuchennym stole siedział już mój przyszły mąż. Przywitałam się z nim pocałunkiem, po czym zasiadłam do stołu.

- Zestresowana? – zapytał Igła

- Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo..

- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. – uśmiechnął się

- Oby. A ty w ogóle się nie stresujesz? Tak nic, a nic? – zdziwiłam się

- Troszeczkę. Najbardziej boję się, że Panna Młoda ucieknie mi sprzed ołtarza..

- Naprawdę?

- No chyba byś mi tego nie zrobiła.. – zaśmiał się

- Prawda? – dodał po chwili z lekkim niepokojem

- Nie masz się, o co martwić. Od dzisiaj twoja wolność się skończy – ukazałam rząd swoich zębów

- I bardzo dobrze – Ignaczak zrobił to samo

Po zjedzeniu posiłku, zabraliśmy się za to, co mieliśmy jeszcze do zrobienia. Przyznam szczerze, że nie mogłam się na niczym skupić. Myślami byłam już w kościele.

Kilka godzin później..

Ubrana w śnieżno-białą suknię, bialutkie szpilki oraz z wpiętym we włosy welonem oczekiwałam wraz ze świadkową na mojego narzeczonego. Po upływie jakiś trzydziestu minut przekroczył próg domu Pauliny. Postanowiliśmy, że u Pauli będzie lepiej, niż gdybyśmy mieli jechać np. Do Bełchatowa.. Tak więc Libero podszedł do mnie, po czym wręczył ślubny bukiet. Po błogosławieństwie mogliśmy wyruszyć do kościoła.

W końcu nadszedł czas rozpocząć całą ceremonię. Nieco zestresowana stałam razem z moim tatą tuż przy wejściu do kościoła. Kiedy organista zaczął grać „Marsz Mendelsona” zaczęliśmy powoli wchodzić. Tato odprowadził mnie do Krzyśka, po czym z narzeczonym udaliśmy się na swoje miejsca. Ksiądz rozpoczął mszę. W pewnym momencie usłyszeliśmy, jak organista zaczyna grać „Alleluja”. Kiedy ujrzałam przed sobą śpiewającą Paulinę, zamarłam. W moich oczach momentalnie pojawiły się łzy wzruszenia. Po tym wzruszającym występie mogliśmy kontynuować ceremonię. Do mikrofonu podszedł Michał, który po chwili zaczął czytać..

- Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje…

Potem ksiądz kontynuuje mszę. Nadchodzi czas na liturgię sakramentu.

- Czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński?

- Chcemy.

- Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia?

- Chcemy.

- Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?

- Chcemy.

Następnie odśpiewaliśmy „Hymn do Ducha Świętego”. Nastąpił czas przysięgi. Podaliśmy sobie prawe dłonie, a ksiądz oplątał nam je stułą. Na początku zaczął oczywiście Krzysiek.

- Ja Krzysztof biorę Ciebie Leno za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

- Ja Lena biorę Ciebie Krzysztofie za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

Po przysiędze zakładamy sobie obrączki. Zaczyna Pan młody.

- Leno przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Po tych słowach mój mąż zakłada mi obrączkę.

- Krzysztofie przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Po tych słowach zakładam obrączkę Krzyśkowi.

Msza kończy się uroczystym błogosławieństwem dla Młodej pary i zgromadzonych. Przy dźwiękach marsza weselnego opuszczamy kościół. Zostajemy obsypani groszami, ryżem i do tego płatkami biało czerwonych róż. Następnie zebrani goście składają nam życzenia i wręczają wszelakie koperty, prezenty oraz kwiaty. Później oczywiście jedziemy w kierunku sali, gdzie ma odbyć się wesele. W drodze oczywiście spotkaliśmy kilka postojów i jakoś dotarliśmy na salę. Przywitano nas kolejnym marszem weselnym, a także chlebem i solą. Skosztowaliśmy po kawałku, a następnie wypiliśmy po kieliszku wódki. Potem mój mąż wziął mnie na ręce i wniósł do środka. Obrócił nas wokół własnej osi i odstawił mnie na ziemię. Każdy dostał kieliszek szampana, my również. Na naszych kieliszkach znajdowała się data oraz nasze inicjały. Goście odśpiewali „Sto lat”, a później wszyscy wypiliśmy zawartość kieliszków. Razem z Krzyśkiem rzuciliśmy je za siebie, a te rozprysły się w drobny mak. Dalej obiad, a już po obiedzie nadszedł czas na nasz pierwszy taniec. Tańczyliśmy do piosenki Paulli "Od dziś". Kroki oczywiście mieliśmy wyuczone, bo jakżeby inaczej? Wzruszyłam się podczas tego tańca.. Gdyby ktoś wcześniej mi powiedział, że wyjdę za mąż za siatkarza i będę taka szczęśliwa, to zapewne bym mu nie uwierzyła. Do tego pewnie bym go wyśmiała. Okazuje się, że nie ma rzeczy niemożliwych. Życie potrafi zaskoczyć, nawet nie wiecie jak bardzo. Przecież jestem zwykłą dziewczyną, która właśnie wyszła za siatkarza. Do tego poznaliśmy się przez przypadek, kiedy to Krzysiek o mało nie wybił mi oka.. A potem jeszcze ta wpadka na korytarzu. Miłość, jak widać przychodzi znienacka.

Na weselu wszyscy świetnie się bawili. Welon złapała Paulina, a muszkę oczywiście Fabian. Nie wiem, czy wam wspominałam, ale Paula i Drzyzga od jakiegoś czasu ze sobą kręcą, że tak powiem.. Z resztą, kiedy Paula złapała welon, podeszła do Fabiana i zapewne powiedziała mu coś w stylu, że jak nie złapie muszki, to się policzą. Więc tak się chłopina przestraszył, że aż się rzucił po tą muszę. Przyznam, że śmiesznie to wyglądało, ale musielibyście to sami zobaczyć. Potem oczepiny, przy których było mnóstwo śmiechu. No wyobraźcie sobie naszego Michała jadącego na rowerku dla dzieci z różowiutkim kaskiem na głowie. Albo Dagmarę śpiewającą „Facet to świnia”? Z resztą ja nie byłam lepsza i zaczęłam śpiewać „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał”. Krzysiek zaśpiewał „Żono moja”. Ogólnie zabawa była świetna. Zapomniałabym o torcie! Miał aż pięć pięter. Na samej górze była figurka Pary Młodej. Tort miał barwy oczywiście biało-czerwone. Na dole była ogromna czerwona kokarda. Tort nie dość, że był przepiękny, to jeszcze wyśmienicie smakował. Potem były podziękowania dla rodziców. Wręczyliśmy im bukiety róż oraz drobne upominki. Potem zatańczyliśmy razem przy piosence „Cudownych rodziców mam”. Wtedy nie potrafiłam powstrzymać łez.. Ale były to tylko i wyłącznie łzy szczęścia.

Ten dzień na długo pozostanie w mojej pamięci, jak i zapewne w pamięci Krzyśka. To był najlepszy i najpiękniejszy dzień w moim życiu.

***

*Krzysiek

Siedzę jak na szpilkach. Trener musiał zdjąć mnie z boiska, gdyż nie radziłem sobie z przyjęciem zagrywki. To wszystko przez to, że ja jestem teraz na hali, a Lenka rodzi w szpitalu. Ten mecz miał się zakończyć w trzech setach. Jest właśnie 2:1 dla nas. Mam nadzieję, że ten czwarty set, będzie ostatnim. Pierwsza piłka meczowa dla nas. Niestety tej szansy nie wykorzystujemy.. Wallace na zagrywce. Flot. Mika przyjmuje. Zagumny rozgrywa. Wlazły! Koniec!!! Jesteśmy Mistrzami Świata!!! W Katowickim Spodku wszyscy się cieszą! Płaczą ze szczęścia! Ja na początku cieszę się razem z chłopakami, a potem biorę do ręki telefon. Dzwonię do mamy Lenki.

- Halo, mamo? – wręcz krzyczę do słuchawki, gdyż przez ten hałas, praktycznie nic nie słychać

- Krzysiu? Gratuluję Mistrzostwa Świata!

- Mamo, co z Lenką? – pytam

- Lenka właśnie urodziła. Gratuluję tatusiu. Masz śliczne dzieci!

Momentalnie do moich oczu napływają łzy. Tak bardzo się cieszę! Nie dość, że zostałem właśnie Mistrzem Świata, to na dodatek jestem tatą! W pewnym momencie podchodzi do mnie Stephane.

- Igła, wszystko dobrze? – pyta

- Właśnie zostałem tatą.. – ledwo, co mówię przez te wszystkie emocje

- Gratulacje!

- Dziękuję.. – uśmiecham się szeroko, dalej niedowierzając w to, co się dzieje

Potem rozpoczyna się ceremonia wręczenia medali. Puchar w rękach Winiara, potem już w naszych. Złote krążki na naszych szyjach. Najwyższy stopień podium. Radość. Euforia. Mazurek dąbrowskiego odśpiewany przez dziesiątki tysięcy kibiców. Tego nie można opisać w żaden sposób. To trzeba przeżyć!

Po ceremonii i zabawie w szatni, dzwonię po taksówkę i jadę do szpitala. Na miejscu wypytuję pielęgniarki o Lenę Ignaczak, aż w końcu dowiaduję się, gdzie mogę ją zastać. Wbiegam do sali i widzę moją żonę, a przy niej dwójkę maleńkich szkrabów. Do moich oczu po raz kolejny tego dnia napływają łzy.

- Śliczne, prawda? – pyta Lenka

- Są cudowne..

- Trzeba wybrać imiona..

- Hmm dla chłopczyka Krzysiek Junior, a dla dziewczynki.. może Ola?

- Hahah.. Chciałbyś. Może dla chłopca Wojtek, albo Bartek?

- Wojtuś będzie idealne. A dziewczynka?

- No nie wiem.. Może Anastazja?

- A co powiesz na Kinga?

- Kinia.. Kinga Ignaczak. Ładnie – uśmiecha się

- Kocham Was – całuję dzieci w czółka

- Ciebie też Lenuś – dodaję i całuję dziewczynę w usta

- My ciebie też Krzysiu – unosi kąciki ust do góry

Tyle szczęścia..! To jest po prostu nieprawdopodobne! Nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę..! Jestem taki szczęśliwy! Nie oddałbym mojej rodziny za nic w świecie! Są najlepsi! Tak bardzo ich wszystkich kocham..!

***

*Lenka

Uwielbiam, kiedy u nas w domu jest wszystkich pełno. Biegające wszędzie dzieci. Krzyki, piski, zabawa, radość. Uwielbiam to! Przez te lata sporo się zmieniło od tamtego czasu.. Nie wiem, czy Wam wspominałam, ale Mateusz do tej pory siedzi w więzieniu. Należało mu się. Przez niego chciałam zostawić Krzyśka.. Nie wiem, jak w ogóle mogłam o czymś takim myśleć.. Teraz wszystko jest wręcz idealnie. Mamy z Igłą dwójkę cudownych dzieci, którzy z resztą są już dorośli. Doczekaliśmy się czwórki wspaniałych wnucząt. Mamy dwie cudne wnuczki Olkę i Nastkę oraz dwóch wnuków rozrabiaków Antka i Bartka. O wspaniałym zięciu i synowej, to nawet nie wspomnę. Wojtuś ożenił się z Natalką. Dziewczyna jest naprawdę porządna i bardzo pomocna. Do tego taka sympatyczna. Nie da się jej nie lubić. Kinia natomiast związała się z Rafałem. Przyznam szczerze, że lepszego męża nie mogła sobie znaleźć. Chłopak nie dość, ze ją wspiera, to jeszcze nie pozwala za dużo się forsować. Ideał mężczyzny. Ale nie, co to mój Krzysiu. On jest najlepszy.

- Babciu! Pograsz z nami?? – podbiega do mnie Nastka

- A w co będziecie grać? – zapytałam z uśmiechem

- W siatkówkę! – wykrzyczała uradowana

- W siatkówkę zawsze!

- Hura!!! Słyszeliście? Babcia z nami zagra! – krzyknęła Anastazja

Po chwili do Krzyśka podbiegł Antoś.

- Dziadziuś! A ty z nami zagrasz??? – zapytał

- No wiesz.. Nie te lata wnusiu..

- Ale prosimy!

- No dobrze.. Niech będzie – zaśmiał się Igła

Tak więc mimo naszego wieku poszliśmy zagrać z wnuczętami w siatkówkę. Wojtek oczywiście poszedł w ślady taty i także jest siatkarzem. Kinga także ma styczność z siatkówką. Uwielbia grać. Najchętniej nie schodziłaby z boiska! Ale u nas to jest rodzinne..

Po godzinie gry z dzieciakami stwierdziłam, że mam już dość i postanowiłam odpocząć w ogrodzie. W pewnym momencie podeszła do mnie Kinga.

- Mamo, opowiadałaś kiedyś, że rozstaliście się z tatą tuż przed ślubem. Jak to było? – zapytała

- Aa no tak, tak. A było tak, że… - zaczęłam swoją opowieść

- .. ale na szczęście wszystko jakoś się ułożyło i ostatecznie wzięliśmy ślub – zakończyłam opowiadać historię

- Łał.. Musieliście się bardzo kochać..

- I nadal się bardzo kochamy. – uniosłam kąciki ust do góry

- O czym rozmawiacie? – zapytał Wojtek

- O mnie i tacie – odpowiedziałam

- Oo o mnie mówicie? – zjawił się nagle Igła

- Tato, musisz naprawdę bardzo kochać mamę, skoro tak o nią walczyłeś.. – stwierdziła nasza córka

- Oj bardzo ją kochałem.. Z resztą teraz kocham ją chyba jeszcze bardziej! – zaśmiał się i pocałował mnie

Nie wiem, czym sobie zasłużyłam na takie szczęście.. Ale jestem ogromnie wdzięczna, za to jakie mam życie i że mam taką wspaniałą rodzinę. Kocham ich najbardziej na świecie i nie zamieniłabym tego, co mam na nic innego!

- Wiecie kochani, twierdzę, że gdyby tata wtedy nie przyszedł do cioci Pauliny i nie przeprosił, to ślub trzeba byłoby przełożyć.. Bo tego, że mogłoby go nie być, to mi wtedy nawet przez myśl nie przeszło!

- No tato, brawo za waleczność! – krzyknął Wojtek

- Ja mam nadzieję, że Rafał w razie czego, też taki będzie..

- No wiecie moi kochani.. Tylko ambitni na podium stają.

- Co prawda, to prawda. – zaśmialiśmy się

To tak z grubsza wygląda moja historia. Historia moja i Krzyśka. Co działo się w międzyczasie, to pozostanie naszą słodką tajemnicą. Pamiętajcie, że zawsze trzeba walczyć do końca. Przeważnie o osoby, które się kocha i które są dla nas ważne. Mimo trudności losu, nie poddawajcie się! W końcu się ułoży. A tu macie najlepszy tego przykład. Tak, jak powiedział Krzysiek.. Tylko ambitni na podium stają. 

________________________________________________

I koniec... ♥

Macie happy end ♥ :D Nie mogłam inaczej.. Nie potrafiłabym zakończyć tej historii bez happy endu :D Kiedy napisałam ostatnie zdanie momentalnie zaczęłam płakać.. Dlaczego? Sama nie wiem.. Bardzo zżyłam się z tą historią ♥ Do tego jeszcze tyle wspomnień i tyle  czasu minęło od dodania pierwszego rozdziału, czy prologu.. :D Ahh.. :D Jeśli chodzi o świat blogowy, to oczywiście się z Wami nie żegnam! :* :D 

Wtedy do tej pory bym płakała O.o A jakoś się trzymam.. na razie! :D Niebawem zapraszam na nowy rozdział na drugim blogu :)))) Mam nadzieję, że chociaż część z Was będzie go czytać :))

Jeśli chodzi o tego bloga, to chciałabym Wam wszystkim podziękować! ♥

Marcyśka B - dziękuję za każdy Twój komentarz! Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie one motywowały! Twój komentarz był prawie przy każdym rozdziale, za co jestem wdzięczna! :* Nie wiem, co jeszcze mogę Ci napisać.. Po prostu dziękuję za to, że tutaj byłaś! :**

Paulina :* - Twoje komentarze zawsze wywoływały uśmiech na mojej twarzy :D Dziękuję za każde miłe słowo i za to, że byłaś do końca :D Co prawda nie od początku, ale byłaś, a to najważniejsze! Więc jeszcze raz dziękuję! :*

Zuza :D - Kiedy dodawałam nowy rozdział zawsze czekałam na Twój komentarz :D Dziękuję Ci za każde miłe słowo i za szczerość :D Dziękuję za to, że jakoś wytrwałaś do końca :D Co ja mogę więcej napisać..? Dziękuję za to, że byłaś! :*

Kosia - zaczęłaś komentować, kiedy zaczęłam zbliżać się do końca, ale dziękuję, że się pojawiłaś i że chciało Ci się nadrabiać te rozdziały :D Dziękuję za każdy komentarz i za Twoją obecność! :*

DF - Byłaś tutaj dłuugo :D I mam nadzieję, że epilog skomentujesz :* Dziękuję za każde ciepłe słowo i za opieprz także :D Dziękuję za Twoje wszystkie komentarze i za to, że byłaś! :*

Win. - Raz byłaś, raz nie :D Ale mimo wszystko dziękuję Ci za każdy komentarz i za opieprz również.. :D Twoje komentarze zawsze dawały mi sporej motywacji, więc dziękuję za Twoją obecność! :*

Angelika. - Jesteś tu od niedawna, ale Twoje komentarze zawsze mnie motywowały :D Dziękuję więc za każde miłe słowo i za Twoją obecność! :**

siatkarka XD 

Nata Lia

Dżeeetaa11

zakochana w siatkówce 

Marta Mika

Siatkareczka 

ola11515

no_princess

julia Berska 

Ematera y 

Gabaaa xddd

Angelaaaa:*

Anekos7

PoProstuJa

siatkówka moje życie

Wam także baaaaardzo dziękuję za każdy Wasz komentarz! Każdy był dla mnie ogromną motywacją do dalszego pisania i każdy z Wam przyczynił się do tego, że to opowiadanie doszło aż do tego momentu! :D

Dziękuję również wszystkim anonimkom! :D Wasze komentarze były także baaaardzo motywujące oraz baardzo, bardzo miłe! :* Dziękuję! :*

Dziękuję Wam wszystkim! Wszystkim razem, jak i każdemu z osobna! Wszystkie komentarze były dla mnie ogromną motywacją do dalszego pisania tego bloga i ogólnie do pisania :* DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERCA! ♥

Na końcu podziękuję osobie, dzięki której założyłam bloga. Osobie, która ciągle nękała mnie o nowy rozdział. Osobie, która czasem mnie denerwuje, ale i tak ją uwielbiam ♥ :D 

Paulina (Wronka) - Tobie dziękuję za wszystko! Byłaś od początku do samego końca i wiem, że zawsze będziesz! ♥ Jestem Ci za to ogromnie wdzięczna! Gdyby nie Ty, to nie wiem czy dalej bym pisała.. Może zakończyłoby się to na "M.P.W.".. A teraz jak widać piszę bloga, jednego właśnie skończyłam.. Gdyby nie Ty, to tego wszystkiego by nie było.. DZIĘKUJĘ CI Wronia! :**** (wiem, że nie lubisz, jak tak na Ciebie mówię, więc przepraszam :D) Wronka tego bloga i to wszystko dedykuję Tobie! Dziękuję!!!!! ♥ KC ♥ (tak publicznie, ale co tam :D ♥) 

Dziękuję moim bliskim za to, ze mnie wspierali :D Dziękuję Oli oraz Natalii (Siurakowi) :D 

Dziękuję Wam wszystkim! :***** ♥

Przepraszam jeśli o kimś zapomniałam, ale to było na szybko :D
Dziękuję także za prawie 20 tys. wyświetleń i prawie 200 komentarzy! :D (kom. mniej więcej było 170, ale to tak w przybliżeniu sporym przybliżeniu, ale no nieważne :D) Dziękuję za to, że byliście! :**** ♥
Jeśli czytaliście tego bloga, a nie napisaliście komentarza, to proszę napiszcie chociaż kropkę albo jakąś buźkę pod epilogiem :)) Chcę zobaczyć ilu Was tutaj było :** 

Widzimy się na moim drugim blogu! :D 

Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję! ♥

Wasza Daria :***** ♥